Łowiectwo to nie tylko polowanie, ale również kultywowanie tradycji i zwyczajów łowieckich

Tradycje, zwyczaje, obrzędy, ceremoniał łowiecki towarzyszą myśliwym od chwili wyjścia na polowanie i nie kończą się wraz z końcem polowania. Wiele zachowań nawiązujących do tradycji jest kontynuowanych podczas polowania i odbywa się najczęściej w kniei. Tradycja w łowiectwie to dla myśliwego rzecz święta, to szacunek dla przodków i ich dokonań.

Ceremoniał łowiecki zaczyna się od ślubowania, uczestniczy w nim myśliwy po uzyskaniu członkostwa Polskiego Związku Łowieckiego. Ślubowanie wprowadza adepta łowiectwa w krainę myśliwskiej tradycji.

Równie ważnym jak ślubowanie jest obrzęd chrztu myśliwskiego. Ceremonia ta oznacza przyjęcie młodego myśliwego do grona prawdziwych łowców, następuję po pozyskaniu przez myśliwego pierwszej zwierzyny. W odróżnieniu od ślubowania myśliwskiego, które jest obrzędem uroczystym, chrzest to obyczaj radosny, kwitujący wielkie myśliwskie szczęście, pozyskanie pierwszej w życiu zwierzyny. Ten moment polowania odwołuje się do kolejnego elementu tradycji. Tuż po podniesieniu sztuki zwierzyny grubej przed jej wypatroszeniem myśliwy odłamuje - nie odcina gałązkę drzewa, z gałązki tej myśliwy odłamuje mniejszy kawałek i wkłada do pyska zwierzyny jest to tzw. Ostatni kęs, swoiste uhonorowanie zwierzyny. Kolejny fragment ułamanej wcześniej gałązki kładziemy na ranie tuszy, ten kawałek gałązki to tzw. pieczęć jest to rodzaj duchowego „balsamu na ranę”. Ostatni fragment ułamanej gałązki to złom dla myśliwego, nagroda za wykazaną łowiecką sprawność.

Tradycyjnie złom podawany jest na myśliwskim kapeluszu, osoba która złom wręcza podaje go lewą ręką również przyjmujący podejmuje złom ręką lewą. Wszyscy obecni przy tej ceremonii myśliwi zdejmują nakrycie głowy. Myśliwy zatyka złom za tasiemki swojego kapelusza. Złom nazywany jest przez myśliwych orderem kniei i należy się myśliwemu który pozyskał zwierza w całkowitej zgodzie z wymogami etyki łowieckiej.

W polskim łowiectwie złom ma wiele znaczeń –zawsze są to jednak elementy życia łowieckiego najwyższej rangi. Również najwyższe polskie odznaczenie myśliwskie ustanowione w 1929 r. nosi nazwę „Złom” jest wykonane ze złoconego metalu – wizerunek dwóch gałązek iglastej i liściastej.

Najstarszym i najmilszym elementem tradycji polskiego łowiectwa jest polowanie wigilijne. Polowanie ma charakter bardzo uroczysty, są to łowy niemal rodzinne, myśliwi zapraszają gości mocno zaprzyjaźnionych z kołem. Atmosfera polowania przepełniona klimatem świąt. Święto ma również zwierzyna myśliwi dokładają starań aby uchodziła nie strzelana. Tuż po polowaniu w kniei strzela jedynie myśliwskie ognisko. Myśliwi i towarzysze polowania zbierają się wokół ognia, dzielą się opłatkiem przez kapelana myśliwych czytana jest również świąteczna ewangelia.

Miłym zwyczajem wigilijnego polowania są odwiedziny przy paśnikach, zwierzynie również należy się prezent, myśliwi wówczas dokarmiają wygłodniałą i zmarzniętą zwierzynę z paśnika natomiast podbierają siano, które potem kładą w domu pod świąteczny obrus.

W miarę nowym obyczajem jest polowanie noworoczne ale noworoczne jest on tylko wtedy gdy odbywa się właśnie w Nowy Rok. Pod koniec XIX wieku po nieprzespanej sylwestrowej nocy wprost z sali balowej ziemiańskiego dworu, często w towarzystwie dam wyruszano na krótkie łowy. Polowanie było jedynie dopełnieniem sylwestrowej zabawy. Pozyskanie zwierzyny nie odgrywało znaczącej roli. Często był to spacer czy kulig po lesie.

Wiele przedstawionych zasad myśliwi przenoszą do swojego codziennego życia, przez to dodają mu łagodności, szlachetności i charakteru.

">kliknij
Problem z założeniem profilu? Potrzebujesz porady, jak napisać tekst? Napisz do mnie.   Pomogę: Igor Hrywna